‘‘Ik wilde altijd al smelter worden’’

Opa Blaauboer werkte in de jaren 60 al bij de toenmalige Hoogovens en inmiddels is de vierde generatie van de familie ook aangesloten: zeven mannen Blaauboer, waarvan er vier smelters bij de hoogovens. In Garage Zuid spreken we Ron Blaauboer, al sinds 1985 in dienst, over de bijzondere band met zijn familie én ons staalbedrijf. Vol enthousiasme neemt hij ons mee in zijn herinneringen. 

Rons opa en vader werkte allebei bij de Hoogovens. Opa Arie was kantinemedewerker en vader Piet werkte als smelter. En dat laatste heeft behoorlijk wat indruk gemaakt. Alle vier zijn zonen besloten om ook bij het staalbedrijf te gaan werken. Ron en zijn jongste broer Jos zijn in vaders voetsporen getreden als smelters. Ad, de oudste, zit bij de Koudbandwalserij en Marco, de een-na-jongste broer, werkt als procesregelaar bij de Kooks- en Gasfabriek. Ook de middelste zoon van Marco is inmiddels smelter bij Hoogoven 6. Op de vraag hoe het voelt dat smelters gaan verdwijnen met de uitvoering van het Groen Staal-plan antwoordt Ron: ''Een stukje nostalgie dat verdwijnt. Maar we moeten vooruitkijken en vooral meewerken aan de groene toekomst.'' 

‘‘Als 7-jarige vond ik dat verschrikkelijk indrukwekkend’’ 

Thuis vertelde vader Blaauboer de mooiste verhalen. Toen het gezin in 1972 een bezoekje mocht brengen aan het ovenhuis van Hoogoven 7, wist Ron het meteen: hier ga ik ooit werken. ‘‘Al dat vuur. Overal hitte. Je kon dat ijzer gewoon zien lopen. Ik vond het verschrikkelijk mooi en dat heeft veel indruk gemaakt toen’’, vertelt Ron enthousiast. Niet zo gek dus dat alle broers ook voor een loopbaan bij Tata Steel Nederland hebben gekozen. Maar toch ook wel bijzonder dat er vier smelters in de familie zitten, vindt Ron. ‘‘Het trekt toch op de een of andere manier. Het is prachtig mooi.’’ Hoewel Ron in ’85 begon bij een andere afdeling, bleef het vuur van de hoogovens hem toch roepen. Begin jaren 90 kwam zijn droom uit: hij werd smelter. 

Andere tijden 

Maar sinds de tijd van zijn vader is er wel behoorlijk wat veranderd, weet Ron. Alleen al de bezetting in de ploeg. Een hoogoven heeft drie aftapgaten, waarvan er twee altijd in bedrijf zijn. Waar pa Blaauboer met zeven man per aftapgat werkte, is de totale bezetting in de tijd van Ron nog maar drie man. Ron: ‘‘Dat was niet te vergelijken, joh. Er was toen veel meer handwerk. Nu gaat het allemaal machinaal.’’ Een mooi voorbeeld van dat zware handwerk heeft Ron ook nog wel. ‘‘In de ren waar ruwijzer doorheen stroomt ontstaan allemaal gestolde ijzerresten. Voorheen moesten we die met grote staalstangen loswrikken en wegtrekken. Later kregen we gelukkig een graafmachientje. Dat was een hele verademing!’’ 

‘‘Vind je het niet vervelend dat je bevelen krijgt van je jongste broertje?’’ 

De broers Blaauboer hebben een heel hechte band met elkaar. Zo hebben ze een gezamenlijke rekening waar ze elke maand geld op storten. Een vangnet voor als iemand even omhoog zit. En die goede band is erg belangrijk voor Ron. Niet alleen met zijn broers, maar ook met collega’s. ‘‘Je moet bij zo’n hoogoven wel op elkaar kunnen bouwen. Die kameraadschap vond ik ook zo mooi’’, legt Ron uit. Bijzonder genoeg werkte Ron zelfs samen met zijn jongste broer bij Hoogoven 7. ‘‘Jos was zelfs m’n baas. Of ik het gek vond? Nee hoor, ikke niet’’, voegt Ron lachend toe. Al met al kijkt Ron met warme gevoelens terug op zijn tijd als smelter: ‘‘Het was hard werken, maar het was een prachtige tijd.’’