Herdenking bombardement Hoogovens

22 september 1942 was een noodlottige dag voor vier medewerkers van Hoogovens en drie firmamedewerkers. Die dag kwamen zij bij een bombardement op Hoogoven 1 om het leven. Een van de slachtoffers was de 28-jarige Freek van der Meij. Hij liet zijn vrouw en tweeling achter. Dochter Ank, nu 83, gaat nog elk jaar naar de herdenking op 4 mei bij Tata Steel. “Ook al vind ik het zwaar en ben ik er de hele dag door van slag, het is heel fijn om mijn vader te herdenken.”

Op 22 september was Freek van der Meij eigenlijk vrij. Maar omdat een van de collega’s die dag niet wilde werken, viel Freek in. Met die beslissing bezegelde hij zijn noodlot. Freek kwam bij het bombardement om het leven, 4 dagen voordat zijn zoon en dochter 2 jaar zouden worden.

Een hard leven
De speciale gangen die waren gegraven op het terrein om medewerkers te beschermen tegen de bommen, hadden geen uitkomst geboden. Vader Freek werd gevonden met alleen zijn klompen nog boven de aarde. Ank: “Mijn vader zei altijd tegen mijn moeder dat als er mannen met groene pakken aan de deur zouden komen, dat geen goed nieuws zou zijn. En inderdaad, zij kwamen mijn moeder vertellen dat mijn vader was omgekomen.” Er volgde een zware tijd voor moeder Helene. “Ze bleef met twee kleintjes achter en had het, zeker in oorlogstijd, niet bepaald breed. Omdat mijn vader maar een paar jaar bij Hoogovens had gewerkt, kreeg ze slechts een klein pensioen. En dus moest mijn moeder hard werken. Ze ging aan de slag bij een huisartsenpraktijk op de Alkmaarseweg. Ik weet het nog goed. Ze kreeg eens in de 3 maanden 72 gulden, nét genoeg om ons te onderhouden.”

Het continue gemis van een vader
Dat het geen vetpot was thuis weet Ank nog goed. “Mijn moeder ging weleens met de handkar naar de boer in de noord om te vragen om eten. Ook herinner ik me nog levendig dat we van mijn moeder 1 keer per jaar een hoorntje met 1 bolletje ijs van 5 cent mochten. Dat was onze jaarlijkse traktatie in de zomer.” Toch overheerste vooral het gebrek aan een vader. “Ik was heel close met mijn tweelingbroer Hans, maar dat kon het gemis aan een vader niet compenseren. Ik weet nog dat we in de zomer naar de vakantiekolonie in Wijk aan Zee moesten. Als een van de meisjes daar dan werd opgehaald door haar vader, was ik zó jaloers. Ik wilde dat ook, maar mijn vader was er simpelweg niet meer. Zo zijn er ontelbare momenten geweest dat ik mijn vader heb gemist.”

Menselijke aspecten
Op de vraag of Ank door het gemis van haar vader en het zware leven van haar moeder, is gehard, antwoord ze: “Ik sleep het al mijn hele leven mee en ik denk dat het me ook heeft beïnvloed, maar ik ben er niet slechter of harder door geworden. Wel denk ik dat ik er bewuster door leef en bij situaties goed naar de menselijke aspecten kan kijken. Neem bijvoorbeeld de oorlog in Oekraïne. Ik probeer me altijd voor te stellen hoe vreselijk het moet zijn om te vluchten en alles achter te laten. Het is goed om daar bewust bij stil te staan.”

Blijven herdenken
Ank is van alle aanwezigen waarschijnlijk degene die het vaakst bij alle herdenkingen van Tata Steel aanwezig is geweest. “Vroeger ging ik er als klein meisje al met mijn moeder naartoe, maar zij is, net als mijn tweelingbroer, overleden. Tegenwoordig ga ik met mijn dochter Eileen en met mijn kleindochters naar de herdenking. Zo leeft de traditie voort. Ik merk dat ik er in de dagen ervoor echt naartoe leef. En ook al vind ik het zwaar, ik vind het fijn en goed om mijn vader te herdenken.” Dit jaar zal Ank ook een korte toespraak houden bij het monument. “Natuurlijk vind ik dat spannend, maar het is ook heel bijzonder dat ik dat mag doen. Zo houden we mijn vader en alle anderen die zijn omgekomen, in ere.”